جاری در آسمان خدا (شعرنو آسیه سلطانی)

بــــــــــــسمک یا تــــــــــوّاب

بخشیدن از مردانگیّ تو نمی کاهد 

بخشیده ای ناپختگی های مرا  آیا  ؟! 

در انتظار پاسخی هستم

یک پاسخ باربط

یا پاسخی پیچیده در 

آیا پروازت را امیدی به بازگشت هست، استاد؟

ارمیا ! کجا رفته ای؟!

بگو الآن دقیقا کجایی؟!

این همه سال بر فرازها پرواز می کردی، تا بتوانی از زاویه ای دیگر ببینی و نوشته هایت، رنگ و بویی دیگر داشته باشند!  

بیا و اعتراف کن که فقط چند ساعتی یا چند روزی به 

تولد من یا مرگ او؟ (دلنوشته آسیه سلطانی)

دوم مهر امسال هم. گذشت... 

صبح که بیدار شدیم، صبحانه خورده، نخورده، رفتم سراغ بستن چمدان ها. 

ظهر، نماز که خواندیم، ناهار خورده، نخورده، 

سکته (شعر سپید آسیه سلطانی)

گاهی تمام وجودم، قلب می شود؛ 

برایت می تپد؛

و چشم هایم  نمودار  ضربانش را 

چرا جدی نگرفتمش؟ ( داستانک آسیه سلطانی)

گفت:  «حالا که وسطای بهاره و مصرف برق عموم مردم، هنوز بالا نرفته، چرا میگن مشکل سوخت داریم؟!» 

محل ندادم. یک تکه از کیکی که سفارش داده بودم را، 

پرده دار (داستانک آسیه سلطانی)

اصلا نمی خواهم به آن روز فکر کنم...

همان روزی که نفس آقاجان وسط حیاط خانه بند آمد... 

همان روزی که پرده های اتاق مادرجان، دیگر کنار نرفتند... 

 مادرجان دوست داشت صبح که بیدار می شود، پرده ها کنار باشند و چشم هایش 

معامله (داستانک امام رضایی آسیه سلطانی)

خدایا، این روزای آخر صفرم به خیر کن. 

خودت شاهدی که هرکدوم مون تو هر لباس و تیپ و شخصیتی که لازم بوده، خودمونو جا زدیم که آب تو دل کسی تکون نخوره.

آقا جان! ای امام رئوف! 

چشمای خیسِ مهتاب، موقع خداحافظی

«بهترین همــ...سر، همــ...پا» داستانک امام رضایی (پیاده تا مشهد)

وقتی تو کوهنوردی اون اتفاق برام افتاد، دکتر گفت:«نباید از پاهات زیاد کار بکشی.» همین باعث شد که موقع بستنِ ساک سفر، لیلا جون بگه : « مصطفی جان! نرو مادر؛ نگرانتم؛ پیاده اذیت میشی؛ بذار چند هفته دیگه با ماشین میریم.»

ولی عاطفه که همیشه جور دیگه ای به دنیا و اتفاقاش نگاه می کنه، بهم گفت: « درسته که

مرگ واژه ها (دلنوشته آسیه سلطانی)

هرچه واژه ها گسترده تر می شوند، باز هم نمی توان درد های این چند سال اخیر را با واژه، بر شانه های کاغذ گریست. 

این روزها، وقتی باهم مواجه می شویم، نمی توانیم چیزی بگوییم؛ 

فقط دلمان می خواهد یکدیگر را بغل کنیم، 

روی شانه های عزیزانمان اشک بریزیم و صدای 

تمام می شود یا شروع؟! (داستانک آسیه سلطانی)

چشم از ساعت بر نمی دارد.

منتظر است وکیلش از در اتاق قاضی بیرون بیاید و 

بگوید:  «همه چیز تموم شد.» 

وکیل آمد و  گفت: