بهانه ی بودن (شعر سپید آسیه سلطانی)

بســـــــــــــــم الله النــــــــــــــــــور 

از آهنگ آمیختن واژه هایت
نطفه شعر در وجودم بسته شد. 
ابر دل را آبستنِ باران نمودی
تا در نبودت فقط ببارد... 
بارید و بارید و فقط بارید. 
دانه ی شعرم جوانه زد
غنچه داد
گاهِ گشایشِ گلبرگ هایش، 
عطرت تمام باغ را فرا گرفت. 
تمام هستی ام، شبنم شد 
و روی گلبرگ های خاطراتت نشست. 
نزدیک است از روی گلبرگ ها بلغزم! 
دریابم که افتادن و ماندنم را سبب، تویی...