گلایه (شعرنو آسیه سلطانی)

بسم الله الذی هو علیم بذات الصدور 

نمی خواهم نگاهت را 
نمی خواهم که حتی لحظه ای، آنی، ببینم چشم پاکت را. 
تو را از جانِ خود، من، دوست تر دانستم و این اشتباهم بود؛ می دانی؟! 
نمی دانی... 
تو را درکی نباشد ذره ای این بی قراری را... 

اگرچه شاعری و واژه ها را خوب می دانی، چه حیف ای دوست!
نبینی واژه هایم را؛  نمی پرسی نشانم را. 

برای لحظه ای با تو، تمام عمر گریان بوده ام؛ لیکن

تو سرگرمی به این و آن، نبینی اشک هایم را. 

من، این را خوب می دانم که از من تا به تو، یک آسمان، راه است

پرِ پرواز من را بادِ بی مهری جدا کرد و به چاهِ بی کسی افکند جانم را.

میان ما به قدر آسمان، نه،  یک جهان راه است

چه زیبا درک کردم من کلامت را

نفهمیدم ولی معنای آن زیبا  نگاهت را...