تمام آرزوی یک ماهی (شعر سپید آسیه سلطانی)

جزر و مد دریای متلاطم زندگی، 

این ماهیِ کوچک را به همه جا کوبیده و

جانش را به لب رسانده است. 

او دیگر دریا را نمی خواهد، 

که آغوش تو، 

دنیایی امن و بی انتها، برای اوست؛ 

کافیست دستهایت را باز کنی، 

ماهی را به بر گیری و

وجودش را از حس امنیت، اشباع کنی؛ 

و او، باران شوق و دلتنگی اش را 

روی کوه شانه هایت ببارد؛ 

حال می توانی خلقت دوباره ی دریاچه ای به عمق بغلت را

شاهد باشی... 

آری اینگونه است... 

وقتی تمام آرزوی یک ماهی باشی،

در کنارت زنده می ماند،

زندگی می کند، 

و برایت زندگی می آفریند! 

نگاهش کن؛

دهان کوچکش را باز و بسته می کند. 

ماهی با زبان بی زبانی اش، تو را  می خواند، 

حتی بدون واژه ای به کوتاهی «آب»...