خون به دل می کنی مرا (شعر نو آسیه سلطانی)

؛ 

هر واژه ی  ناگفته ات، 

دنیایی از   غم_واژه هاست؛ 

خون می کند قلب مرا 

تولد من یا مرگ او؟ (دلنوشته آسیه سلطانی)

دوم مهر امسال هم. گذشت... 

صبح که بیدار شدیم، صبحانه خورده، نخورده، رفتم سراغ بستن چمدان ها. 

ظهر، نماز که خواندیم، ناهار خورده، نخورده، 

از یاد رفته (شعر نیمایی آسیه سلطانی)

 رعدی زدی؛ 

            بغضم ترک خورد؛ 

                                اشکم فروریخت.

اشکی که شد جاری به روی گونه هایم  

سکته (شعر سپید آسیه سلطانی)

گاهی تمام وجودم، قلب می شود؛ 

برایت می تپد؛

و چشم هایم  نمودار  ضربانش را 

اگر خالق بخواهد... (روایتی از آسیه سلطانی)

حالش بد بود؛ چشم هایش را بست تا بخوابد؛ روی بالشی که پناه  

چرا جدی نگرفتمش؟ ( داستانک آسیه سلطانی)

گفت:  «حالا که وسطای بهاره و مصرف برق عموم مردم، هنوز بالا نرفته، چرا میگن مشکل سوخت داریم؟!» 

محل ندادم. یک تکه از کیکی که سفارش داده بودم را، 

پرده دار (داستانک آسیه سلطانی)

اصلا نمی خواهم به آن روز فکر کنم...

همان روزی که نفس آقاجان وسط حیاط خانه بند آمد... 

همان روزی که پرده های اتاق مادرجان، دیگر کنار نرفتند... 

 مادرجان دوست داشت صبح که بیدار می شود، پرده ها کنار باشند و چشم هایش 

خاطره ای از آقامرتضی (خاطره گو: آسیه سلطانی)

به شکرانه ی اینکه نجات یافتم... خاطره را برایتان ارسال کردم.

جهت دیدن کلیپ با کیفیت بهتر دریافت  را لمس کن. 

 

 

درنگ جایز نیست (شعر نو آسیه سلطانی)

منتظر است؛ 

منتظر که دست های بهاری ات،

با نوازشی آرام، 

برگ های خزان زده ی جانش 

«بهترین همــ...سر، همــ...پا» داستانک امام رضایی (پیاده تا مشهد)

وقتی تو کوهنوردی اون اتفاق برام افتاد، دکتر گفت:«نباید از پاهات زیاد کار بکشی.» همین باعث شد که موقع بستنِ ساک سفر، لیلا جون بگه : « مصطفی جان! نرو مادر؛ نگرانتم؛ پیاده اذیت میشی؛ بذار چند هفته دیگه با ماشین میریم.»

ولی عاطفه که همیشه جور دیگه ای به دنیا و اتفاقاش نگاه می کنه، بهم گفت: « درسته که