سید اهل قلم (شعر آسیه سلطانی در توصیف شهید سید مرتضی آوینی)

نکته:  شعری که پس از پنج مرتبه اصلاح، تقدیم نگاه تان می شود. 

 

بســــــــــم الله النـــــــــور 
پر زدی تا بوستانِ آسمان ها را ببینی 
خواستی از دامن رنگین کمان، گل را بچینی

پر گشودی تک تکِ گلبرگ ها را ناز کردی 
با قناری ها چه خوش آواز را آغاز کردی

شور بخشیدی صبا را  از نسیمِ آشنایت 
بلبلان را مست کردی؛ مست آهنگ صدایت

بوسه ای بر گل زدی و خون به برگانش رساندی
وقتِ رفتن، عطر جانت را به دامانش چکاندی

شیشه عطرت گشودی، بهرِ رفتن، ساز کردی! 
مرحبا! آغوشِ تنگِ غنچه ها را  باز کردی

قاب زیبای شهیدان روی دیوار اتاقت 
سرخ کردی برگ های دفترت را در فراقت 

سرخ کردی واژه را تا در فراقت خون ببارد
«فتح خون»ِ دیگری در ماتمت خواهد نگارد

آسمان تا صبح خواهد واژه هایت را ببارد
در زمین خاکیِ ما، از غزل هایت بکارد

از غزل هایی که ناگفته، به کِردارت سرودی
وه چه زیبا راویِ فتحُ الفتوحِ جبهه بودی

راویِ فتح و جنون بوده همیشه جمله هایت
مرتضی پرواز کردی تا خدا با واژه هایت 

سوی شمعِ جبهه با  رزمنده ها پرواز کردی 
بال خود سوزاندی و راه هنر را باز کردی 

عقلِ دنیا خواه را عاشق نمودی با کلامت
سید اهل قلم، افتاده دل در بندِ دامت

کاش من هم لحظه ای در کوی آرام گیرم
کاش من هم با نگاهت از شهادت کام گیرم

✍آسیه سلطانی
اصلاح نهایی:  بیست و یکم شهریور ۱۴٠۲

___________________________________________________

پی نوشت: 

چندین ماه پیش این شعر را سروده بودم. زمانیکه هنوز در هیچ جمع شاعرانه ای شرکت نکرده بودم.  پس از شرکت در دو محفل شاعرانه و توجه به نقدهای اساتید در آن دو جلسه، متوجه نکاتی شدم که سبب شد دست به تغییرات اساسی در این مثنوی بزنم. 

و در سومین نشستی که با دوستان حوزه هنری مشهد داشتیم، دوستان توصیه های جدیدی بابت اصلاح مجدد داشتند. 

نهایتا این شعر، تا این لحظه، اینچنین اصلاح شد. 

امیدوارم آنچه سروده ام، به میزان سرسوزنی عرض ارادتی در خور شهید بزرگوار، «سید مرتضی آوینی» باشد. هرچند که مقام شهید بسیار فراتر از این توصیفات است، اما در حد توان اندکِ حقیر است. 
مشهد مقدس