هنوز امیدوار (آسیه سلطانی)

بســـــــــم الله الودود 

زیبا می نویسی؛ 
شیرین، 
تازه
و معطر
بهتر از  سیب لبنانی. 

گاهی هم تلخ؛ تلخ تر از  قهوه ی عربی. 
چقدر خوب بود  اگر 
نوشته هایت، عطر چایِ عصرگاهی
در حیاط خانه ای باصفا را می داد. 
خانه ای که درختانِ بید مجنونش یکدیگر را بامهر در آغوش کشیده اند. 
و آبِ زندگانی را می توان مشت مشت، از حوضِ آبی رنگ آن برداشت، بر صورت ریخت، 

و با آن، طعم حیاتی نو را بر لبانِ یکایکِ یاخته های وجودمان چشانید. 
خانه ای که نغمه های بلبل و مرغ عشق، با هم درآمیخته

و صدای خنده کودکان، حسِ تازگی را در ما جاری می کند. 

باری... گاه می شود مهر را تجسم کرد، 
به واژه مبدّل نمود، 
عطرش را در رگ های زندگی جاری کرد 
و به جانِ بی رمقِ امید، نوشانید.