باتلاق شعر ( نکته آسیه سلطانی)

بســـــــم الله النــــــــور 

لذت شعر، به استعاره های چندپهلوی آن است. استعاره هایی که از درونِ رمز آلودِ  شاعر، حکایت دارد. درونی پر از رازهای غیرقابل بیان. رازهایی که اگر  شاعر را توانِ پرده برداشتن از آنها بود، به استعاره پناه نمی برد و تنها به وصف و شرح حال، بسنده می کرد.

اما شعله های افروخته شعر،  آن جایی سربه فلک میکشد که مخاطب اصلیِ شاعر، مقصود او را درک نکرده، در واژه ها گیرکند. وقتی که مخاطب، در باتلاق استعاره ها  دست و پا می زند، دچار سوء تفاهم شده و  نه تنها از مقصود اصلی شاعر، دور می گردد  بلکه از سروده ها، دچار دلخوری یا دلسردی می شود. 

و در چنین مواقعی است که شاعر، از بکار گرفتن استعاره، به غلط کردن می افتد 😊