رد نفس (شعرنیمایی آسیه سلطانی)

بســــــــم ربنا 

و صدای نمکین ات جانا 

پاشید به گوش دل و از جاکندش.

چون زخمِ دل از صوتِ پُرآرامِ تو سوزید 

در حوض خدا، آبتنی کرد

آرام گرفت و چو برآمد، 

بر صفحه آیینه ی پاکت، نَفَسی تازه نمود و

ردّ نفسش ماند به آیینه ی قلبت... 

بِنْویس به نقشِ نفسِ مانده به آیینه ی قلبت 

به انگشت اشاره 

 یک حرف و نشانی که نشان داشته باشد 

از شعر نویی 

در بغل رود 

از عمق نگاهت 

که پر از حرف نگفته ست. 

بنْویس که هنگامه ی تنگیِّ دل ما، سپری شد 

بنْویس که غم ها سپری شد 

بنْویس که اوقات 

آنگونه که عشاق در خواب نبینند 

اکنون سپری شد!