بـــــــــسم الله النـــــــور
«آن مسجد، اینجاست»
بســــم الله النـــــــور
صبح زود، بعد از نماز که هوا کم کم به روشنی مایل می شود، به اتاق بچه ها سرمی زنم. هردو خوابند. خیالم از امنیت خانه راحت است. می توانم بگذارم شان و بروم. از روی تجربه ای که در این مدت کوتاهِ سکونت در مشهد داشته ام، به این نتیجه
بسمــــــک یا رئوف یا رحیـــــــم
«تو برام مهمی»
روی تخت بیمارستان نشسته بود. قطره های عرق روی پیشانی اش برق می زد. صدای تپش قلبش را می شنید. موهای فر خورده ی او از روسری بیرون ریخته و نگاهش
بســـــم الله الرحمـــــن الرحیـــــم
طلا را از جان شان، بیشتر دوست داشتند.
و اینگونه او را به سکه های طلا فروختند.
حتی از گوشواره طلای کودکان
بسم الله الرحمــــن الرحیـــم
زمانی که امام خمینی (ره)، رهبر ایران بودند را بخاطر نمی آورم؛ چون هنگام رحلت امام، من حتی هفت سال تمام هم نداشتم.
آن دوران، ما ایران نبودیم. و بخاطر شغل پدرم، در کشور دیگری زندگی می کردیم.
تنها خاطراتم، خلاصه می شود به چند صحنه ی دیداری و احساسی که
بســـــــــم الله الـنـــــــــــــور
با نام مقدست آغاز میکنم که اگر هستم، فقط از قدرت و اراده ی ذات پاک توست.
سپاس می گویمت پروردگارا برای هرآنچه در وجودم نهاده ای و هرآنچه که در دیگر مخلوقاتت از انسان گرفته تا جمادات، قرار داده ای تا بواسطه آنها
